IN GESPREK MET LOTTE

Door de Mand

“Toen Corona begin vorig jaar op kwam, was ik er eigenlijk niet echt zo mee bezig. Toen de gevolgen op een gegeven moment groter werden, kwam ik wel op een punt dat ik me ging afvragen ‘hmm, moet ik me zorgen maken?’ Ik wist er zelf toen nog niet zoveel van. Nadia (Insta NoodleNadia) is een goede vriendin van mij. Zij was al heel snel kritisch. De dingen die zij vertelde vond ik heftig. Daardoor kwam het besef dat ik me erin moest gaan verdiepen om zelf een mening te kunnen vormen. Ondertussen werd een vrij jong familielid ziek door Corona en overleed. Anderzijds merkte ik ook dat de gevolgen van de lock-down steeds heftiger werden. Op microniveau, in mijn eigen gezin, maar ook op macroniveau in Nederland. De combinatie van thuiswerken en thuisonderwijs geven aan de kinderen; het zorgde bij ons thuis voor een lastige tijd. En zo begon ik me af te vragen ‘wij zitten hier thuis in een fijne woning, het is lekker weer, de kinderen kunnen naar buiten. Hoe zou dit zijn voor mensen in Amsterdam die met drie kinderen op een appartement 6 hoog zitten, waar je continu de bovenburen en onderburen hoort? Hoe doen zij dat? ’Of de gezinnen op de school van mijn kinderen waar de ouders de Nederlandse taal niet machtig zijn? Ik had zelf al moeite om alle ICT-voorzieningen voor mijn kinderen te regelen en dan werk ik notabene in de ICT. Hoeveel gezinnen zijn er die geen uitlaatklep meer hebben, waardoor er thuis veel meer stress is en mogelijk ook geweld? Ondertussen werden de maatregelen steeds strenger. Maar als je je de moeite nam om echt te gaan kijken naar de cijfers van het RIVM en het CBS, dan viel men best wel door de mand met het beleid.” 

Janken op het Museumplein

“In die tijd begon Isa Kriens ook meer te delen. Ik vind het heerlijk helder en duidelijk hoe zij dingen verwoordt. Dat resoneert gewoon. In november ben ik een weekend naar Amsterdam gegaan, waar Nadia en Isa een speech gaven. Dat was zo mooi en goed dat ik heb staan janken op het Museumplein. Hun verhaal kwam toen heel erg binnen. Maar wat óók binnenkwam, is het besef dat we ons niet moeten laten leiden door angst. Maar dat we ons vooral moeten focussen op het creëren van een fijne wereld voor onze kinderen. Een wereld van liefde, hoop en saamhorigheid. Voor mij was dat weekend in Amsterdam de 1^e keer dat ik weer ergens was met een paar duizend mensen. Dat voelde niet als een demonstratie, maar als een klein festivalletje. Ik laadde daar zó op. Hoe vaak wordt niet gezegd over de maatregelen ‘ach het valt wel mee, het is niet zo erg, we hebben het toch goed?’. Al dat soort dingen die we ons voorhouden. Bullshit; we hebben die verbinding met andere mensen gewoon keihard nodig!

We moeten iets gaan doen!  

“De komst van de mondkapjesplicht in december was lastig voor mij. Mede dankzij de stories van Isa over dit topic realiseerde ik me al snel dat ze je eigenlijk niks kunnen maken. En zo is het een beetje begonnen dat ik zelf ook wat activistischer geworden ben. Ik ging op zoek naar gelijkgestemde mensen in mijn omgeving. Nadia en Isa wonen in de Randstad. Dan is het toch wel fijn als je in je familie en nabije kring wat meer mensen hebben die er hetzelfde in staan. Ik heb een paar vriendinnen die ook wat kritischer zijn, maar toch anders dan ik. Ze voelen de urgentie minder, lijkt het. Met die tweede lock-down dacht ik ‘dit is zo voorspelbaar, we moeten iets gaan doen!’. We moeten ons gaan uitspreken dat we dit niet oké vinden. Anders blijft dit maar doorgaan.

In die periode ben ik mezelf ook duidelijker gaan uitspreken op mijn Insta-account, door allerlei dingen te delen. Dat voelt vrijblijvender dan in gesprek gaan met mensen. Als ze het willen zien, kunnen ze het bekijken en anders niet. Ik kreeg daar eigenlijk weinig reactie op. Maar ik zag wel dat mensen mijn stories bleven kijken. Soms zeiden mensen weleens ‘dat is eigenlijk toch wel raar ja’. Blijkbaar zette ik mensen dus toch aan het denken. Dat vond ik al heel fijn. Want gesprekken aangaan met mensen die er anders over denken, blijft lastig. Als iemand zegt dat hij blij is dat hij zich kan laten vaccineren, zeg ik ‘oké’. Ik ga niet overtuigen, maar kom wel voor mijn mening uit. Mensen weten wat ik ervan vind. Ook op mijn werk. Op zich gaat dat prima. Ik ga deze gesprekken niet uit de weg, omdat ik altijd toch ergens hoop iets mee te kunnen geven, en probeer vooral vragen te stellen. Waar ben jij bang voor? Hoe lang mag dit van jou doorgaan? Wat als het over een paar maanden nog steeds ‘even volhouden’ is? Ik merk wel dat ik afhaak als ik mensen om me heen heb, die ongenuanceerd zijn. Je merkt toch snel dat mensen er zomaar een mening over hebben. Dat kan botsen.”

Let go, let God

“Mijn vader heeft zich onlangs laten vaccineren. Ik heb hem vooraf toen een filmpje gestuurd over dit onderwerp, met de boodschap ‘je mag zelf weten wat je doet, maar omdat ik om je geef, zou ik het fijn vinden als je dit in elk geval even bekijkt’. Natuurlijk is het lastig als je bezorgd bent om een naaste en als hij of zij dan toch zo’n keuze maakt. Maar ik weet dat ik de ander niet kan controleren, dat ik in feite machteloos sta en het dus moet loslaten. Ik ben van nature een persoon die geneigd is om andere mensen te willen ‘redden’. In eerdere situaties in mijn leven heb ik wat dat betreft al geleerd ‘let go, let God’, zonder dat dit om religie gaat overigens. Het ligt niet in jouw handen. Het enige wat ik kan doen, is mijn ‘werk’ doen, zorgen dat het met mij goed gaat, voorleven hoe het zou moeten zijn. In het algemeen kan ik dat nu wel al beter. Behalve als het op de kinderen aankomt. Of toen het heel dichtbij kwam in mijn relatie. Het voelde voor mij als zo’n essentieel onderwerp, waar ik veel mee bezig was. Wat komt er op me af? Wat komt er op mijn kinderen af? Dat is zo fundamenteel. Dat wil je wel met je levenspartner kunnen delen.”

Dealen met Emoties

“Wat mijn emoties betreft; dat wisselt heel erg. Het ene moment kan ik me helemaal euforisch voelen. Tijdens bijeenkomsten met gelijkgestemden bijvoorbeeld, als ik zie hoe we elkaar kunnen helpen en iets voor elkaar kunnen betekenen. Of als mijn kinderen hun eigen mening verkondigen. En op een ander moment voel ik me down alsof de wereld vergaat. Bijvoorbeeld als ik beelden zie van kleine kinderen die op afstand buiten zitten met mondkapjes op. Of als mijn kinderen thuiskomen en vertellen dat ze niet samen mochten buitenspelen op school vanwege Corona.

Wat voor mij persoonlijk goed werkt in het dealen met lastige emoties:

* Ruimte maken voor jezelf

Wat ik heb gemerkt is dat ik veel meer ruimte voor mezelf nodig heb dan ik dacht. Daar probeer ik tegenwoordig beter op te letten, door minimaal één avond in de week voor mezelf te houden. Stilte en ruimte helpt me om te bezinnen en om te voelen. We zijn vaak geneigd om alsmaar te blijven door rennen, zodat we de lastige dingen niet hoeven te voelen. Maar daarin ren je jezelf ook makkelijk voorbij.

* Inspirerende mensen opzoeken en beluisteren

Waar ik verder veel aan heb, is het luisteren van luisterboeken of podcasts. Bijvoorbeeld die van Edwin Selij of Brené Bown. Het duurt soms maar een kwartier of een half uurtje, in de auto of tijdens het koken. Maar het helpt me altijd om weer even te kunnen relativeren. Het maakt me bewust van hoe ik er zelf in sta. Soms kan ik heel heftig op iets reageren. Het helpt me om in die situaties even wat afstand te nemen en te kijken naar mijn eigen gedachtes en dat te beseffen ‘dit is wat er gebeurt, dit is waarom je je zo voelt’ en dan gewoon even te focussen op mijn ademhaling. Jan Geurtz is ook zo iemand die ik heel goed vind. Of de humor van Tisjeboyjay. En Tijn Touber; die bekijk ik ook vaak als ik het moeilijk heb. Die man heeft zo’n fijne energie; als je dat ziet, kun je niet boos blijven. Soms heb ik dat echt nodig om uit dat ‘donkere stuk’ te blijven, om te kunnen dealen met gevoelens van boosheid en frustratie.

* Natuur

Verder ben ik weer meer aan het paardrijden. Dat brengt me zo veel. Ik geloof niet dat ik me beter zou kunnen voelen door mediteren dan hoe ik me voel als ik daarvan terugkom. Eigenlijk is het heel simpel; natuur, rust en ruimte. Als ik dat een tijdje niet heb gehad, word ik geen leuker persoon.

* Selectief Omgaan met Informatie

Ik zou mensen ook willen meegeven ‘kies bewust de informatie die je tot je neemt’. Op Instagram kun je bijvoorbeeld makkelijk kiezen welke mensen je inspirerend vindt en wil volgen. Mensen die vooral aan stemmingmakerij doen, kun je heel simpel blokken.

Zelf kijk ik geen nieuws meer. In het begin heb ik een hele tijd obsessief nieuwssites gelezen. Ik werd er helemaal gek van. Nu doe ik dat gewoon niet meer en dat scheelt zoveel! Ik ben ook iemand die het belangrijk vindt om dingen van alle kanten te bekijken. Dus destijds las ik heel veel informatie van beide kanten. Inmiddels ben ik zover dat ik me niet meer wil focussen op nóg meer informatie. Ik denk te doorzien wat er speelt. Nog meer van hetzelfde is niet goed voor mij. En van sommige onderwerpen zoals 5G en Bill Gates, weet ik nog te weinig vanaf om me er een eigen mening over te vormen. Maar omdat ik weet dat ik snel boos en verdrietig kan worden als ik me met dat soort topics bezighoud, ga ik ook daar heel selectief mee om. Ik weet dat dat ook dingen zijn die mogelijk spelen. Dat is voor mij voor nu genoeg. Ik kan er op dit moment toch niets aan doen. Over die onderwerpen zal ik ook niet snel iets delen. Ik wil wel mijn verweer kunnen maken, mocht ik vragen krijgen over wat ik deel. Ik probeer me nu dus vooral bezig te houden met hoe we de wereld leuker kunnen maken, bijvoorbeeld met de Moederhart-groep.

Moederhart

“Wat voor mij de prikkel was om Moederhart Zuid-Limburg op te zetten? Ik vond het meteen een fantastisch initiatief; krachtig en duidelijk verwoord, tastbaar. Een mooie site, brief, goed logo; ik werd er blij van. Toen Isa op een gegeven moment die oproep deed van ‘kom op jongens, leuk en aardig dat jullie luisteren naar wat ik te vertellen heb, maar wat ga je zelf doen?’, ben ik gewoon in het diepe gesprongen. Dat was natuurlijk best wel spannend, maar het heeft ook al veel mooie dingen gebracht. We hebben nu twee bijeenkomsten georganiseerd, waar beide keren meer dan 100/ 120 mensen op af gekomen zijn. Mensen hebben staan huilen omdat ze zo blij waren om gelijkgestemde mensen te ontmoeten, zich even niet ‘gek’ te voelen. Te ervaren dat ze in die omgeving gewoon ‘blij’ en ‘normaal’ mogen zijn. Dat mensen zich kunnen opladen aan elkaar. Het is natuurlijk super-tof dat ik daar een rol in mag spelen om dat bij elkaar te brengen. En om mensen te helpen in hun eigen proces. Ik krijg ook veel persoonlijke berichtjes van mensen over waar ze bang voor zijn. Angst voor de toekomst van hun kinderen vooral. De angst dat je alleen staat. Dat het de verkeerde kant op gaat en de machteloosheid die je daarin kunt voelen. ‘Ik wil dit niet, maar ik weet niet wat ik moet doen’. Zelf zou ik graag meer concrete acties doen vanuit Moederhart. Terwijl mensen al zó blij zijn om gewoon samen te komen. Mensen zijn heel dankbaar dat het er is. En het groeit nog steeds. Met bijna 1000 volgers zijn we een van de grootste groepen van Nederland inmiddels.”

De Kinderen

“Ik denk dat het voor veel mensen een trigger is als de kinderen geraakt worden door het beleid. Zelf vind ik dat ook lastig. Als je vriendjes of vriendinnetjes trots hoort vertellen dat ze al drie keer zijn getest. De normalisering van het hele gebeuren kan soms hard bij me binnenkomen. Voor mij is dat de grootste zorg ‘dat mijn kinderen niet normaal kind kunnen zijn. Dat zie niet ‘normaal’ kunnen opgroeien en de wereld mogen ontdekken zoals wereld hoort te zijn. Ik probeer de huidige werkelijkheid dan ook nog een beetje bij ze weg te houden. Ze zijn nog maar 5 en 7. Ik vind het belangrijk dat ze kind zijn en wil ze niet opzadelen met mijn angsten en frustraties. Maar ik vertel ze wel dat sommige dingen ook anders kunnen. Dat, als je er goed naar kijkt, blijkt dat mondkapjes niet helpen tegen ziek worden en dat je beter gezond kunt eten en naar buiten gaan bijvoorbeeld. Maar ik ga de oudste niet verbieden om het Jeugdjournaal te kijken op school; daar belast ik hem nu meer mee dan dat het hem iets brengt. Wat ik wél heel belangrijk vind, is de kinderen mee te geven dat ze altijd vragen mogen stellen. Hoe irritant dat soms ook is, haha! Ik geef ze mee dat ze zelf moeten nadenken en dat ‘omdat een volwassene het zegt’ of ‘omdat het op TV is’ niet wil zeggen dat het de waarheid is. Zelf heb ik lang gedacht ‘de volwassenen weten het’. Nou dat was echt een desillusie toen ik ouder werd. Dat wil ik ze besparen. Ik wijs ze liever op ‘de menselijkheid’ van iedereen. Mama weet niet alles en dat geldt ook voor de juf op school of de mensen van het Jeugdjournaal. Als je het ergens niet mee eens bent, mag je dat gewoon zeggen…”

LEES OOK

GOOD TO KNOW

De interviews op MindFlow'rs.nl geven een inkijkje in de persoonlijke visie en mindset van mensen die kritisch zijn over het huidige Corona-beleid en zijn bedoeld om mensen te inspireren die zoekende zijn in deze roerige tijd. Wanneer je verschillende interviews leest, zal je ontdekken dat deze visies verschillen. Sommige mensen die ik sprak zijn overtuigd van een achterliggend plan, anderen stellen zich enkel kritische vragen bij bepaalde beleidskeuzes. Het is een bewuste keuze dit hele spectrum aan bod te laten komen. Daarom dit verzoek:

Laat je inspireren door de verhalen die jou aanspreken
en hou het respectvol richting de mensen die er een andere visie op nahouden!